Ik kende de komiek Aziz Ansari, schrijver van Modern Romance, alleen van de roast van James Franco, waar Ansari al dijenkletsend een reeks grove grappen over zijn afkomst over zich heen liet komen – a good sport. Hij blijkt ook een goed schrijver te zijn – hij heeft een boeiend en grappig boek geschreven over de invloed van het internet op ons liefdesleven. Co-auteur is socioloog Eric Klinenberg.
Aziz Ansari – coverfoto
Modern Romance is een combinatie van grappige observaties over Ansari’s eigen en andermans datingleed en een serieus onderzoek van ons door internet veranderde liefdesleven. De schrijfstijl en de humor doen me denken aan Bill Bryson. Ook die combineert een oprechte interesse in zijn onderwerp met absurdistische terzijdes en steken onder water.
Een voorbeeld van hoe Ansari dit doet, in een hoofdstuk over de datingcultuur in Japan:
“Consider profile pictures [in Japan]. Dating online requires self-promotion. A dating profile is a kind of advertisement, a way of marketing yourself to prospective partners. But this attitude doesn’t really fit well with Japanese culture. In Japan, posting any pictures of yourself, especially selfie-style photos, comes off as really douchey. Kana, an attractive, single twenty-nine-year-old, remarked: “All the foreign people who use selfies on their profile pic? The Japanese feel like that’s so narcissistic.” In her experience, pictures on dating sites would generally include more than two people. Sometimes the person wouldn’t be in the photo at all.
I asked what they would post instead. “A lot of Japanese use their cats,” she said. “They’re not in the photo with the cat?” I asked. “Nope. Just the cat. Or their rice cooker.”
Let’s do this, ladies …
“I once saw a guy posted a funny street sign,” volunteered Rinko, thirty-three. “I felt like I could tell a lot about the guy from looking at it.”
This kind of made sense to me. If you post a photo of something interesting, maybe it gives some sense of your personality? I showed a photo of a bowl of ramen I had taken earlier in the day and asked what she thought of that as a profile picture. She just shook her head. OH, I GUESS I CAN’T HOLD A CANDLE TO THAT STREET SIGN DUDE, HUH?
Als stand-up comedian is Ansari gewend om menselijk gedrag als raar te zien en niemand te sparen. Als auteursduo is het partnerschap van een komiek en een socioloog eigenlijk helemaal niet zo raar. We willen een gefundeerd inzicht in onze en andermans datinggedrag, maar iets in ons vindt het fijn dat iemand een beetje de spot drijft met die vreemde snuiters daar.
Overigens gaat maar één hoofdstuk over daten in andere steden (Tokyo, Buenos Aires en Parijs).
De machtsovername van online
In de jaren 30 van de vorige eeuw trouwden mensen hun buurman of buurvrouw, of iemand die hooguit een paar straten verder woonde. Door de toegenomen vrijheid en mobiliteit van mensen is dit veranderd. Online heeft de trend nog eens versneld. Wist je dat het medium online in de VS tegenwoordig meer mensen koppelt dan vrienden, werk en school bij elkaar?
Online wint het van werk en vrienden bij elkaar
De machtsovername van online heeft zich in amper een decennium voltrokken.
Een interessant hoofdstuk gaat over de lange voorgeschiedenis van online daten. De pioniers in de jaren 60 werkten met mainframes en ponskaarten die je persoonlijke data invoerden. Het is geen verrassing misschien dat deze prehistorische vorm van online daten nooit is doorgebroken. Maar het pionierswerk was het idee dat je een afspraakje door een algoritme, een systeem kunt laten bemiddelen.
Keuzes, keuzes, keuzes
Een belangrijke pijler van het boek is keuzetheorie. Wat single zijn tegenwoordig zo leuk én zo moeilijk maakt is het grote aantal opties dat je hebt. Een meisje dat werd geinterviewd vertelde hoe ze op weg naar een Tinderdate al de mogelijkheden doorliep voor een eventuele date erna, mocht de eerste niet bevallen.
Er zijn globaal twee strategieën om om te gaan met keuzes: maximizing en satisficing. Ben je bereid heel lang te zoeken naar het beste, of neem je genoegen met iets wat goed genoeg is? Als een winkel mensen de keus biedt uit 24 soorten jam, is de kans dat ze een potje kopen kleiner dan wanneer het assortiment uit 5 potjes bestaat.
Mensen die satisficen, zijn tevredener, zo is onderzocht. Maar door het enorme aanbod aan vrijgezellen in de grote steden is het lastig om niet ook een maximizer te worden. Hoe voorkom je dat daten in de big city een jachtige aangelegenheid wordt, een eindeloze reeks tot niets leidende dates?
Het antwoord is eenvoudig. Je moet af van de misvatting dat je op een eerste date kunt zien of iemand de ware is voor jou. Ga nog eens op een tweede date met iemand, ook als je niet meteen hotel de botel was. Wat iemand uniek maakt en voor jou interessant, blijkt vaak pas als je elkaar beter leert kennen. Door een hele reeks eerste dates af te lopen, loop je de persoon mis die geschikt is voor jou.
Ansari:
“With so many romantic options, instead of trying to explore them all, make sure you properly invest in people and give them a fair chance before moving on to the next one.”
De groeiende paniek na een niet beantwoorde text
Een tweede belangrijke pijler van het boek is de verkenning hoe texten onze hofmakerij heeft veranderd. Aziz Ansari worstelde zelf ook met daten en de vrouwen. Hij begint met een texting-episode uit zijn leven waarin we het groeiende gevoel van onrust herkennen, overgaand in milde paniek, als het meisje met wie je een leuke avond hebt gehad je bericht niet beantwoordt…
…Na een uur stel je jezelf gerust met de gedachte dat ze het gewoon druk heeft. Na twee uur analyseer je elk detail van je tekst op waar je mogelijk de fout in bent gegaan. Na 24 uur vervloek je haar om haar tactloosheid om niet in te gaan op je uitnodiging – het concert is vanavond al. Ten slotte de berusting: she’s just not that into you.
Het zette me aan het denken over hoe een simpele variabele als de tijd tussen jouw bericht en het antwoord zo veel met ons kan doen. Het is het meest botte én effectieve wapen dat vrouwen (met name) tot hun beschikking hebben. Als AI-folks ooit een chatbot willen bouwen die de Turingtest moet kunnen doorstaan in de dating-context, dan moeten ze zorgen dat ze deze variabele inbouwen. Als de chatbot een uur niet antwoordt, projecteer ik automatisch allerlei menselijke gevoelens en gedachtes in die leegte.
Een tweede, lompe online persoonlijkheid
Ansari maakte het doornemen van text-conversaties een onderdeel van zijn standup-shows. Hij vroeg bijvoorbeeld aan meisjes in het publiek om hun chats te delen met de zaal. Op die manier heeft de schrijver honderden conversaties voorbij zien komen. Het schetst een somber maar hilarisch beeld van de kwaliteit van wat vrouwen in hun inbox krijgen. Het is niet best, heren!
De oorzaak is het afstandelijke medium dat online nu eenmaal is, waardoor mannen zich lomper gaan gedragen. The modern bozo is hoe de auteurs dit online alter ego van mannen noemen.
Texten maakt het makkelijker om dingen te zeggen die je niet durft in het echte leven. Daarom maken veel mensen het tegenwoordig uit via text: lekker makkelijk. Of maken ze grove seksuele toespelingen.
Ansari: “This gentleman wastes no time. What’s interesting to me, though, is would this guy ever act this way in real life? Doubtful that he’d just go up to a woman and say, “Afternoon sex?” and wink at her.”
Texten maakt dus als we niet oppassen de bozo in ons wakker. Maar vaak zijn de fouten waarmee mannen het voor zichzelf verpesten subtieler dan in bovenstaand voorbeeld. Een schijnbaar onschuldige opmerking of een spellingfout kan de boel al op een verkeerd spoor zetten. De online chat is geen vergevingsgezind medium.
Persoonlijk vind ik de mogelijkheid dat je het met een verkeerde text verknalt – of juist escaleert in de goede richting – wat texten zo spannend maakt. Als man moet je risico nemen in je berichtjes, anders bloedt een conversatie dood. Het is een delicaat spel en het is bij voorbaat niet duidelijk waar de grens ligt.
Neem wat risico. Stop in ieder geval met het sturen van die eindeloze reeks varianten van berichten als ‘hoi’, ‘hey’ en ‘hej, hoe is het?’ Niet echt het soort berichten waardoor een meisje zich bijzonder voelt.
Je phone self en real world self
Ik herinner me dat ik op Tinder eens zelf het berichtje ‘hey’ van een meisje kreeg. Ze was knap, maar deze hey van haar maakte haar plots flets en oninteressant. Ik heb niet geantwoord.
Het punt is: misschien was ze wél interessant maar hoe moest ik dat weten? En misschien zijn veel van de mannen die de telefoons van meisjes verstoppen met berichtjes als ‘hey’ ook wel sprankelend als je ze in de kroeg tegenkomt. Ze moeten dus zorgen dat hun ‘phone self’ ook interessanter wordt.
Ansari:
“Our real-world selves and our phone selves go hand in hand. Act like a dummy with your phone self and send some thoughtless message full of spelling errors, and the real-world self will pay the price. The person on the other end sees no difference between your two selves. They never think, Oh, I’m sure he’s much more intelligent and thoughtful in person. This is just his “lazy phone persona.”
Conclusie
Modern Romance overtrof mijn verwachtingen. De auteurs gaan verder dan de anekdote en de observatie. Ze interviewden wetenschappers, opiniemakers en honderden singles, alleen of in focusgroepen, van New York tot Tokyo, van Wichita tot Doha.
Wat ik er persoonlijk uithaal: internet maakt het leven gecompliceerder, gevarieerder, spannender. Het is zeker een hoop gedoe. De keerzijde van de luxe dat we niet meer met de buurvrouw hoeven te trouwen, is dat we zelf veel zoekwerk moeten doen.
Een luxeprobleem, als ik er ooit een zag (anglicisme intended. Verdorie. Het is lastig in goed Nederlands te schrijven als je een Engels boek reviewt bespreekt). Als we de leren hoe we het medium online slim inzetten, is de kans dat we uitkomen bij iemand die we geweldig vinden groter dan ooit.
Zoek ze! Text ze! Date ze! En wat meer zij.
—
Vond je dit interessant? Lees meer over betere Berichten. Of de recensie van Data, a love story.
Geef een reactie